South Australia

Vanaf Warrnambool zijn we door de regen naar de Grampians national park gereden. We hadden zelfs nog wat onweer onderweg. Omdat het zo'n slecht weer was hebben we maar weer een cabin geboekt in het plaatsje Halls Gap. Op de camping huppelden tientallen kangaroes rond. Ook waren er veel witte papegaaien. Het leek wel of we in een dierentuin rondliepen.
De volgende dag klaarde het in de loop van de ochtend weer op. We zijn toen het park ingereden en hebben diverse korte wandelingen gedaan. De pinnacles wandeling was het mooiste. We liepen door een rotsachtig gebied naar een hoog punt met uitzicht over het gebied. Tot nu toe valt het ons op dat het land over het algemeen erg vlak is. De bergen die we hier zien zijn relatief laag in vergelijking met die in NZ.
Na wederom een regenachtige nacht in de cabin begon het 's morgens op te klaren. Hierop hebben we Biggs Bluff beklommen. Het landschap was erg rotsachtig. We liepen veel over het rode gesteente. Na 2 uur lopen kwamen we op de top. Vanaf hier hadden we uitzicht op het land ten oosten van het park. Dat land is heel vlak dus anders dan we in NZ gewend zijn.
's Avonds hebben we het tweede deel van de voorrondes van het Eurovisie Songfestival gekeken. Dat zenden ze hier dus uit op de Australische TV. De presentatoren zijn hier zelfs nog enthousiaster dan in NL, ook kunnen de Australiers onofficieel op internet stemmen. Zoals verwacht baktte NL er helemaal niets van. Volgens ons zong ze vals en dat vonden ze hier in Australie, gezien de internetuitslag, waarschijnlijk ook. Diezelfde avond hebben we nog geprobeerd om zelf chips te maken. Met een dunschiller hadden we aardappelen in plakjes gesneden. Deze hadden we op een bord gelegd en enkele minuten in de magnetron gedaan. Het resultaat was prima, alleen hadden we er bakpapier onder moeten leggen.
De volgende dag hebben we snel de auto weer ingepakt om richting Adelaide te rijden. In Stawell hebben we snel wat boodschappen gedaan. Nouja snel.. Toen we aan het overleggen waren welke groente we zouden kopen werden we in het nederlands aangesproken door een man. Hij is oorspronkelijk nederlands en heeft een tijdje in NZ gewoon en woont nu in Australie en heeft nog allerlei plannen om naar andere plaatsen in de wereld te gaan. Uiteindelijk hebben we zeker een half uur in de supermarkt staan buurten.
De weg naar Adelaide is vlak en er zijn geen bezienswaardigheden. Het was wel een aardig stukje rijden. Onderweg moesten we de klok wel een half uur terugzetten omdat in de staat South Australia (SA) een andere tijdzone geldt. In Keith hebben we op een simpele camping onze tent opgezet en ons kangaroevlees bereid. Dit hadden we gewoon bij de supermarkt gehaald, het was nog goedkoop ook. We kunnen wel zeggen dat het naar meer smaakt.
Na een niet al te koude nacht zijn we richting Adelaide gereden. Hier zijn we alleen even bij het informatiecentrum geweest en hebben we getankt. Daarna zijn we noordelijk richting het plaatsje Gawler gereden. Hier kon men ons meer vertellen over de opnamelocaties van de TV serie "MC Leods daugters". Daarvoor moesten we naar het plaatsje Freeling rijden. Hier zijn we, voor de insiders:) , naar het "Gungallan hotel", de truckstop en de windmolen wezen kijken. Ik vond het een beetje onzin maar Lotte was helemaal gelukkig. Terug in Gawler hebben we op de camping de nacht doorgebracht en hebben we de volgende ochtend de trouwjurk van Stevie gezien. Deze hangt in de lokale stomerij.
Vanaf hier zijn we verder noordelijk richting de Flinders ranges gereden. Na een hele dag rijden kwamen we daar op de camping aan. Onderweg viel het ons op dat er steeds minder huizen waren en ook minder auto's. De camping was heel groot maar het was niet druk. 's Avonds hebben we gezellig bij ons kampvuurtje gezeten. De volgende dag hebben we Mt. Mary beklommen. Een aardige wandeling van 6 uur retour. 's Avonds hadden we wederom een vuurtje gestookt, dit was ook wel nodig om een beetje warm te blijven. 's Nachts koelt het hier best snel af.
Vanaf de Flinders zijn we verder gereden met als doel het plaatsje Marree. Het eerste stuk moesten we over 30 km dirt road. Sommige stukken waren best rotsig en ook moesten we door diepe plassen. Maar ons was gezegd dat het goed te rijden was met een 2wd en uiteindelijk kwamen we weer op de verharde weg uit. Na een aantal tientalle kilometers op de verharde weg hebben we vlak voordat we een lang stuk dirt road kregen nog even geinformeerd naar de wegcondities. Die waren goed, De weg was op de meeste stukken best hard. Het is dan ook gebruikelijk om met 80 of 100 km/u over deze wegen te rijden. Lotte tiktte zelf de 120 km/u aan. Na 100 km rijden kwamen we aan in Marree. Dit is een klein plaatsje met een roadhouse, hotel met pub en camping. Dat is dan ook alles, verder is er niets. Een roadhouse is eigenlijk een benzinestation die ook de functie van supermarkt, doe het zelf zaak, bakkerij, informatiecentrum, friettent en motel heeft. Ondanks de dreigende regen hadden we toch op de camping onze tent opgezet. Na een nacht regen gingen alle gesprekken in het dorp over de wegcondities. Het dorp is alleen bereikbaar via lange dirt roads. De weg waar wij vandaan kwamen was afgesloten en de weg richting William Creek was twijfelachtig. Die laatste moesen wij hebben. Nadat we overal advies gevraagd hadden, gingen we het proberen. Na de eerste 100 meter kwamen we erachter dat het te modderig en glad was om door te rijden. Hierdoor zaten we dus vast in Marree, wachten op droger weer en betere wegcondities. In het dorp stonden we volgens ons meteen al bekend als de toeristen die niet weg konden. Daarop kwamen meteen de verhalen los over vergelijkbare gevallen dat mensen 2 weken in het dorp moesten blijven. Met alle modder en regen besloten we om onze volgende nacht in het hotel door te brengen. Hier hebben we 's avonds gegeten. De lokale stamgasten zaten nog een beetje met ons te geinen dat we zeker een week vast zouden zitten en dat de hoteleigenaar na 2 dagen de prijzen omhoog doet etc. Best grappig eigenlijk. Zeker als die mannen met dat zware Australische accent praten. Dit was dus ons "outback" avontuur. De volgende dag verscheen onverwacht de zon. Op advies van de hoteleigenaar hebben we gewacht tot er mensen van de andere kant Marree inreden om de wegcondities te vragen. Rond het middaguur bleek dat de weg "waarschijnlijk" wel goed was voor ons. Hierop hebben we dus snel ingepakt en zijn we aangereden. De weg was inderdaad een stuk beter dan de dag daarvoor. Sommige stukken waren nog wel modderig en glad, maar het werd steeds beter. De auto zat toen al van top tot teen onder de rode modder. Na 200 km over de dirt road rijden kwamen we in Wiliam creek aan. Eigenlijk is er alleen een roadhouse. Navraag daar leerde ons dat de weg naar Coober Pedy goed zou zijn. Ze hadden daar niet zoveel regen gehad. Na een andere 166 km en 1 tegenligger kwamen we vlak voor zonsondergang voor het eerst in dagen op de verharde weg. Hier hebben we bij een camping/hostel een simpele ondergrondse kamer geboekt. De kamer ligt in een oude opaal mijn. De muren en plafond zijn dus gewoon gesteente. Voordeel van deze ondergrondse kamers is dat er altijd een comfortabele temperatuur heerst. 's nachts is het warm en 's middags is het koel. Omdat het in Coober Pedy meer dan 40 graden kan worden is dat hier erg aangenaam. Om deze reden wonen er veel mensen ondergronds hier. Coober Pedy is trouwens een opaal mijnstadje. We werden daarom ook doodgegooid met de opaalstenen en juwelen.
Dezelfde avond dat we aankwamen hebben we bij de pizzeria in het dorp gegeten. 's Nachts hoorden we nog iemand snurken. Nadeel van deze ondergrondse tunnels is dat het geluid ver draagt.
De volgende ochtend hadden we tijd genomen om het stadje te bekijken. Op zich is het stadje niet zo bijzonder. We hadden wat naar opaaljuwelen gekeken en zijn in 2 ondergrondse kerken geweest. In het openbare opaal "noodle" gebied hadden we wat interessante stukjes steen gevonden. We denken dat het opaal is. Ook hebben we in een wasbox de ergste modder van de auto gewassen.
's Avonds hebben we meegedaan met een tour over de opaalmijnen. Dit was in een oude mijn. Tijdens deze tour bleek maar weer dat het vooral over geluk gaat. Ondanks dat, zijn hier in Coober Pedy overal zandbergen van grote, kleine, oude en nieuwe mijnen.

Vanaf hier gaan we richting het noorden. Waarschijnlijk zullen we in nog meer afgelegen gebieden komen. Het volgende echte stoppunt is Ayers Rock. Daarna zullen we in het midden van Australie in Allice Springs aankomen.