Stewart Island en Otago

Zoals gezegd hebben we onze bus in Invercargill achtergelaten om vervolgens de ferry naar Stewart Island te nemen. De boottocht ging redelijk, het ging wat op en neer. Aangekomen in Oban, het enigste dorpje op het eiland, zijn we naar de backbackers gelopen. Hier hadden we een eigen kamer geboekt. Na lange tijd konden we dus weer op een echt bed slapen :). 's Avonds zijn we naar het hotel gelopen om te gaan eten. Gelukkig hadden we gereserveerd. Het was namelijk erg druk. We hadden een heerlijk gerecht met Blue Codd (vis). Als toetje hadden we een goede mudcake met ijs. We gingen dus met een overvolle maag naar bed.
De volgende ochtend zijn we aan de wandeling begonnen. Na een redelijk makkelijke wandeling van 3 uur hadden we de North Arm hut bereikt. Daarmee hadden we een stukje van de "great walk" gelopen. In deze hut kwamen we dezelfde mensen tegen die we op de Humpridge Track ontmoet hadden. Het was dus weer leuk om ze te zien. Ook waren er meer mensen. Waaronder een nederlandse die hier stage loopt en 2 Duitse meiden. Tegen te avond kwam er nog een klein hert bij de hut grazen. Terwijl iedereen bij het raam stond te kijken vroeg de duitse; "deze worden toch niet gegeten?", waarop de kiwi man zei dat dat zeker wel de bedoeling is. Als je ons vorige verhaal hebt gelezen, snap je wel dat we het volledig met deze man eens waren.
Na een prima nacht zijn we optijd aangelopen richting Freshwater hut. Dit is het deel waar ze ons bij het DOc visitor centre bang voor probeerde te maken. Toch wisten we dat we dit deel konden lopen omdat we hier uitgebreid met Roman (de duitser bij Nelson Lakes) over hadden gesproken. Het was wel een uitdagend stuk lopen. Met veel modder en steile en gladde stukken met boomwortels. Voor ons gewoon weer een nieuwe uitdaging. Na 6 uur op ons gemak lopen kwamen we aan bij de hut. Een gezellig hutje met meer slaapplaatsen dan leefruimte. In de hut zaten 2 gezellige meiden uit Tsjechie. Zij liepen het North west circuit. Dat is een uitdagende wandeling van ongeveer 10 dagen. Dit was hun op een na laatste dag. Ze hadden al een goed vuur aangemaakt, dus we konden onze natte modderige kleding drogen. Heel de middag en avond hebben we met deze meiden gekletst. Ondertussen kwamen er meer mensen in de hut, waaronder 2 meiden die met de watertaxi gebracht werden. Een van die twee vroeg op een gegeven moment waar de afvalbak was. Hieruit bleek meteen dat ze niet goed voorbereid was. Het is in alle hutten namelijk zo dat je je eigen afval zelf mee uit moet lopen. Ook had ze geen gaspitje of mok, maar wel theezakjes. De avond was nog erg gezellig met de Tjechische meiden. We hebben nog adressen uitgewisseld, dus wellicht gaan we nog een keer naar Tsjechie.
De volgende dag was het wederom echt Stewart Island weer met regen en flinke wind. De modder was een stuk minder, maar de wind waaide ons bijna omver. Na 3,5 uur lopen hadden we de westkust van het eiland bereikt en zagen we Mason Bay hut. Hier brandde ook weer een goed vuur in de kachel. 's Avonds hebben we nog wat rond de hut rondgelopen om Kiwi(de vogels) te zien. Het is best bijzonder om ze te zien en wij hadden er nog geen een gezien. Andere mensen hadden meer succes. De volgende ochtend hadden we het opnieuw geprobeert, maar wederom geen succes. Nadat we de hut geveegd hadden zijn we naar het strand gelopen. Hier landde het vliegtuig dat ons oppikte en terug naar Invercargill zou brengen. Het was best spectaculair om ze te zien landen op het strand. Ons vliegtuigje was maar klein, er konden 6 mensen in. De vlucht was wel bijzonder mooi. Het was namelijk heerlijk helder weer en we hadden goede uitzichten. Na een korte tussenstop(2min.) in Oban zijn we naar Invercargill gevlogen. De vlucht duurde minder dan 30 minuten. 's Middags hadden we onszelf getrakteerd op Indiase Curry. Dat is hier zoiets als in NL de afhaalchinees. 's Avonds hebben we weer op de camping in Invercargill geslapen.
De volgende ochtend konden we niet uitslapen omdat we om 9u alweer in de biblitheek moesten zijn om met thuis te skypen. Nadat we het laatste nieuws uit Bladel gehoord hadden eerst even dit: Buuf, we hebben gehoord van je "trekhaakongelukje". We hopen dat de operatie goed gegaan is. Meneer de onderhoudsman in Bladel, vervelende dingen he die radiatoren? Beide veel sterkte en we hopen op een voorspoeding herstel. Verder hebben we wat boodschappen in Invercargill gedaan. Dit werd uiteindelijk zo laat dat we weer op dezelfde camping hebben geslapen.
De volgende dag zijn we dan echt aangereden richting Dunedin. Via de "Catlins" zijn we door een redelijk vlak gebied gereden. Bij Curio Bay hebben we een lunchpauze gehad. Hier hebben we zeer oude fossielen van bomen gezien. Op het eind van deze dag hebben we uiteindelijk overnacht in Brighton. Dit is iets ten zuiden van Dunedin. Na een iets minder koude nacht zijn we optijd naar Dunedin vertrokken. Deze stad heeft meer dan 100.000 inwoners en ligt aan de oostkust van het zuidereiland. 's Morgen hebben we meteen een rondleiding bij de Cadbury chocoladefabriek gehad. Daar hoorden natuurlijk ook het proeven bij. Ook hadden ze nog 2 klassieke Ford auto's staan. Na deze rondleiding zijn we naar de Otago Peninsula(schiereiland) gereden. Dit was een aardige route. Je kunt hier Penguins zien. Helaas moet dit wel met een veel te dure tour. Wij besloten dat we wel ergens gingen kijken waar het niet zo commercieel uigebuit is. Diezelfde dag zijn we naar Oamaru gereden. Dit is een Victoriaans stadje, met een mooi centrum. Ook hebben ze hier een Yellow eyed- en blue penguin kolonies. Tegen de avond hebben we in de verte een yellow eyed pinguin gezien. Na het eten zijn we naar de pier gelopen waar de blue penguins na zonsondergang aan land komen. Je kunt hier ook geld betalen en op een tribune gaan zitten, dan zit je recht voor de plek waar ze met hekken ervoor zorgen dat de pinguins alleen vlak voor de tribune kunnen doorlopen. Ook is deze plek met straatlantaarns verlicht. Wij kozen daar dus niet voor maar gingen gewoon op de pier zitten. Vanaf deze plek konden we op een afstandje ook de plek met de tribune zien. Samen met ons waren nog een paar mensen die hetzelfde idee hadden. Op een gegeven moment kwam er iemand van de betaalde plek bij het hek roepen dat we bij de pier weg moesten. Een aantal mensen liepen meteen weg. Ik begon vragen te stellen over hoe het zat. Hier konden ze niet op antwoorden en liepen ze weer weg. Het was weer overduidelijk dat het hier om het geld ging en dat ze ons een beetje probeerde te intimideren. Samen met ons waren er andere mensen die ook gewoon bleven zitten. We hebben er verder niets meer van gehoord. De pier en het strand is immers geen verboden terrein en we zagen geen borden dat het niet toegestaan was. Zelfs de mensen van het holliday park waar we stonden zeiden dat we daar konden staan. Dus pure geldklopperij. Dat waren we hier in NZ nog niet zo gewend. Een tijdje na zonsondergang kwamen de penguins uit het water en zagen we ze het land op waggelen. Dit was wel grappig om te zien.
Omdat het weerbericht voor de komende dagen erg gunstig was, besloten we om naar Mt Cook village te rijden. De rit over het binnenland was wederom redelijk vlak en mooi om te rijden. Onderweg kwamen we veel waterkrachtcentrales tegen. Aangekomen in Mt cook village hebben we onze rugzakken ingepakt voor de 2 daagse wandeling/beklimming naar Mueller Hut en terug. Hier hebben we op de DOC camping geslapen en zijn we de volgende dag optijd aan de beklimming begonnen. Het weer was prachting, we konden dus volop van het uitzicht genieten. De track was wel erg steil, maar we namen de tijd. We hebben hier wel geleerd om het met het trampen rustig aan te doen en van de wandeling te genieten. In het begin wilden we snel op ons doel af lopen. Toch heb je daar niets aan omdat je dan de rest van de dag in de hut zit te niksen. Na bijna 4 uur lopen kwamen we op 1800m hoogte bij de Mueler hut aan. Dit is een alpine hut en dus iets anders dan andere hutten. De deuren waren bijvoorbeeld net grote koelcell deuren(zal wel voor de sneeuw en de wind zijn) en er was geen kachel(er zijn op deze hoogte geen bomen dus geen hout en het zal wel te duur zijn om steeds gasflessen in te vliegen). Later kwam er nog een duits stel, een koreaanse jongen en een engelse jongen bij de hut aan. Ook was er een vrijwillige hut warden. Hij moet ervoor zorgen dat iedereen netjes voor de hut betaald en dat het netjes blijft. 's Avonds hebben we nog gezellig met zijn allen gekaart en sterren gekeken. Vanaf de hut hadden we mooi uitzicht op de Tasman Glacier. We hoorden vanaf de hut voordurend het doffe geluid van sneeuwlawines van de gletsjer. Na een heerlijke nacht(Lotte zegt dat ze in de hutten beter slaapt dan in de bus) konden we in de ochtend weer van het prachtige uitzicht genieten. Rond 9 uur begonnen we aan de afdaling terug naar de auto. Dit ging een stuk makkelijker dan omhoog en na 3u waren we dan ook bij de auto. Vlak daarna kregen we een telefoontje van Wil en Saskia dat ze goed aangekomen waren. Ze hadden de camper(zo'n grote fancy met douche) al opgehaald en gingen rijden. We zullen elkaar over een week in Arthur's Pass tegenkomen.
Omdat het weer voor de komende dagen gunstig zou zijn, hadden we besloten om meteen door te rijden naar mt Sommers. Hier wilden we een 2 daagse wandeling gaan doen. Na een paar uur rijden hadden we het piepkleine plaatsje mt Sommers bereikt. Hier hadden we op de camping ingecheckt en onze welverdiende douche genomen. De volgende ochtend waren onze tassen alweer ingepakt om aan de mt Sommers track te beginnen. Dit begon met een lastige klim vervolgens veel kort omhoog omlaag en een lange daling richting Woolshed Creek Hut. Na 6 uur lopen hadden we de hut bereikt. De hut was erg nieuw en groot(26 bedden) maar zit vaak overvol. Gelukkig waren en nu geen schoolgroepen en hadden we de hut voor onszelf. Lotte had weer een goed vuur gemaakt en ik hout gehakt, dus het was een comfortabele avond. De volgende ochtend begon erg koud maar met een strakblauwe lucht. Toen de zon achter de bergen uitkwam konden we weer lekker in ons shirt lopen. Bij de "busstop overhang" hebben we een korte pauze gehad. Dit is een overhangende rots die hier zo genoemd is. Zal wel een lokale grap zijn ofzo. De wandeling was iets lastiger en langer dan de vorige dag. We hebben er wel echt van genoten met zulk heerlijk weer. Na 7 uur lopen waren we weer terug bij de auto. 's Middags hadden we weer bij dezelfde camping ingecheckt om onszelf en de kleding te wassen en natuurlijk om de fish and chips te halen.
De volgende ochtend zijn we naar Christchurch gereden. Na een paar dagen zullen we naar Arthurs Pass rijden om daar een aantal tramps te gaan doen.
De teller staat nu op 920 kilometer gelopen.