Zuid Fiordland

Vanaf Te Anau zijn we verder zuidelijk gereden. In Manapouri zijn we op de boot gestapt voor een boottocht(cruise) van 2 uur over Lake Manapouri. Het grote hydropower station was onze tussenstop. Hier kregen we een rondleiding over het opwekken van elektriciteit met waterkracht. Deze centrale is in de jaren 60 gebouwd voor de aluminium smelter bij Invercargill. 80% Van de opgewekte elektriciteit gaat hier dan ook naartoe. Het was toendertijd nogal wat werk om de centrale en de hoogspanningsmasten in dit afgelegen gebied aan te leggen. Tijdens de rondleiding moesten we een flink eind door een ondergrondse tunnel rijden om bij de generatoren te komen. Vooral ik (Bas) vond deze rondleiding erg interessant. In NL hebben we zoiets namelijk niet omdat we het hoogteverschil niet hebben. Na de rondleiding zijn we nog een stukje verder met een bus naar een uitkijkpunt gereden. Helaas was er niets om te zien omdat het flink regende en er mist was. Nadat we weer terug in Manapouri waren zijn we over een gravelweg naar lake Monowai gereden. Hier hebben we op een simpele DOC(NZ staatsbosbeheer) camping overnacht. Hier waren ook een tweetal boten met trailers. Grappig was dat ze 's avonds hun boot op de trailer laadde en de boot op het land als een soort camper gebruikten. De volgende dag zijn we over een lange gravelweg naar het startpunt van een meerdaagse wandeling gereden. Deze weg is vroeger aangelegd om de hoogspanningsmasten te plaatsen en word nu nog steeds gebruikt om te te onderhouden. Onderweg hebben we even gestopt bij de Borland Lodge om onze intenties achter te laten. Als we dan niet op een bepaalde datum bij hun melden dat we terugzijn, gaan hun de politie waarschuwen om ons te gaan zoeken. De Lodge is meer een complex met allerlei accommodaties. Vooral veel scholen verblijven hier om outdoor activiteiten te doen. Nadat we verder reden klaarde de lucht gelukkig wat op. Het werd zelfs blauw en zo is het tot het einde van deze wandeling gebleven.
Bij de Borland Bivi, een kleine simpele hut, hebben we onze auto geparkeerd. Vanaf hier zijn we via afwisselend bossen en grote grasvelden met hoog gras naar Green Lake hut gelopen. Dit was een lekkere wandeling van zo'n 4 uur. De hut was redelijk nieuw en kan plaats bieden aan 12 mensen. Wij waren de enigste. Ik heb nog een snelle duik in het meer genomen en 's avonds heeft Lotte haar kachel aansteekkunsten weer kunnen demonstreren. We hadden hier heerlijk geslapen. Ik denk dat we redelijk met "het afgelegen zijn" om kunnen gaan en gewend raken aan de geluiden van het wildleven 's nachts.
De volgende ochtend was lekker fris. Daarom hebben we extra lang in onze slaapzak gelegen totdat de zon achter de bergen kwam om de hut te verwarmen. Nadat we ingepakt hadden zijn we naar Clark Hut gelopen. De wandeling was weer erg aangenaam en relatief vlak. Onderweg zijn we nog een possom tegengekomen die zich voor ons probeerde te verstoppen in een holle boom. De hut was een van een simpel A-frame model, zonder kachel. Ook konden we aan de hoeveelheid muizendrollen zien dat er veel zaten. Daarnaast zat de hut vol met spinnenwebben en dat zijn Lotte haar lievelingsbeestjes. Verder zag het er wel gezellig uit. We hebben nog overwogen om even te gaan kijken naar de historische Clark hut. Dit hebben we toch maar achterwege gelaten omdat er geen pad naartoe loopt en we door erg hoog gras en struiken moesten lopen.
Op de WC bij de hut ben ik me nog kapot geschrokken. Ik zat namelijk op de compost toilet, komt er inneens een muis tegen de muur omhoog gerend. In eerste instantie had ik geen idee wat het was en stond ik, luid vloekend, van schrik met de broek om mijn enkels buiten het houten WC hokje.
De nacht in het gezellige hutje was buitengewoon goed. We hadden onze tassen met eten goed opgehangen zodat de muizen er niet bij konden. Wel hoorden we de muizen af en toe lopen, maar ze liepen niet over ons heen.
De volgende ochtend werden we uitgerust wakker. De wind was flink aangewakkerd want we hoorden de deur af en toe open en dicht klappen. Toch was deze wind niet koud en het was helder. Na onze warme pap zijn we begonnen aan de terugweg. Toen de zon over de bergen heen kwam konden we weer twee lage kleding uitdoen en van het warme weer genieten. Uiteindelijk waren we na zo'n 4 uur lopen weer terug bij de auto. Hier hebben we gelunched en zijn we over de gravelweg weer teruggereden. Bij de Borland Lodge hebben we gemeld dat we weer terug waren en hier hebben we ingecheckt om in onze bus te camperen. We konden hier gratis gebruik maken van de wasmachine en ook hadden zie hier een uitgebreide keuken met alles erop en eraan. Omdat we geen brood meer hadden hebben we dan ook maar meteen broodjes voor de volgende dag gebakken.
's Avonds hebben we op de camping nog een film op TV gekeken met een lekker "Monteiths Summer Ale" biertje. Nadat we lekker uitgeslapen hadden heeft Lotte mijn haar nog geknipt. Nouja, zeg maar met de tondeuse er over heen gegaan. Het is nu lekker kort en onderhoudsvriendelijk. In de middag zijn we naar Tuatapere gereden. Hier hebben we 2 tweedehands leesboeken gekocht. Erg belangrijk voor in de hutten tijdens het trampen. Daarna zijn we naar het informatiecentrum gegaan om de Hump Ridge Track te boeken. Ik heb hier nog een goede muts gekocht (had ik wel nodig met mijn kale kop). Deze track is bijzonder omdat deze als enigste niet door de regering (DOC) wordt onderhouden. Het bouwen van de track is een lokaal initiatief om meer werkgelegenheid te crieeren. Om deze track te lopen moesten we een soort tickets aanschaffen. Hiervan wordt het onderhoud van de track en de lodges (hutten) betaald. We moesten dus nogal wat betalen maar dan is de track prima onderhouden en we slapen dan in relatief luxe hutten. In deze hutten hebben ze bankstellen, verlichting, warm water, gas, pannen, bestek, borden, kussens en warme pap in de ochtend. Owja, ook kun je hier snacks en bier kopen.
Nadat we bij een camping in Tuatapere ingechekt hadden, hebben we meteen onze tassen ingepakt. Tijdens het inpakken kwamen we erachter dat in de etenslades in de bus enkele zakken aangevreten waren. Ook lagen er een paar muizenkeutels. Toen we in Te Anau waren dachten we al een muis tussen de binnenwand en de buitenwand van de bus te horen. We moeten nu maar even afwachten of het eenmalig was, of dat de muis in de bus meegereisd is. We hebben hem in ieder geval al enkele nachten niet meer gehoord.
De volgende ochtend ging om 6 uur de wekker. Na een lekkere douche en stevig ontbijt zijn we aan de half uur durende rit naar het begin van de track gereden. Op de parkeerplaats kwamen we nog 3 mensen van rond de 60 tegen. Deze gingen dezelfde wandeling lopen als ons. Het eerste deel van de track liep door oorspronkelijk Nieuw Zeelands bos met veel vogels. Daarna over een stuk strand. Na 2 uur lopen kwamen we weer in bossen en hier begon de grote klim van 0 naar 900 meter. Na zo'n 5 uur klimmen kwamen we bij de Okaka Lodge aan. Dit was, zoals verwacht, een groot luxe complex. We waren de eerste en we werden hartelijk ontvangen door de gastvrouw en gastheer. Later kwamen de andere 3 wandelaars aan. Dit waren twee Kiwis en een Canadees. Omdat we maar met 5 gasten waren hadden we een eigen kamer met goede matrassen en kussens. 's Avonds hebben we nog even gekletst. De volgende ochten stonden we om 7 uur op om de zonsopgang te zien. Dit was zeker de moeite waard. Meteen daarna had de gastheer heerlijke "porridge" gemaakt. Dat is een soort pap met bruine suiker. Dit konden we wel goed gebruiken voordat we aan nog een lange dag wandelen begonnen. Vanaf de lodge liepen we verder omlaag over de ridge. Dit was veel kort omhoog en omlaag, maar meer omlaag dan omhoog. Veel stukken van de wandeling was over "boardwalk" dat is een soort houten steiger. Dit doen ze om modderige stukken te vermijden en om de schade aan de natuur te beperken. Na zo'n 4 uur lopen kwamen we weer bij de kust aan. Vanaf hier was de wandeling redelijk vlak. We liepen heel te tijd over een heel oud tramspoor. Dat had men hier vroeger aangelegd voor de zagerijen die hier in de middle of nowhere gebouwd zijn. Dit spoor liep ook over enkele hoge houten viaducten. Soms was het wel lastig lopen omdat de railbalken niet op een fijne stapafstand zitten en er nog ijzeren montagedelen uit de balken staken. Na een 3 uur lopen kwamen we in Port Craig village aan. Dit is een gebied waar veel oude ruines staan van de tijd dat de zagerijen druk waren. Een prachtig gebouw is het oude schoolgebouw dat DOC heeft omgebebouwd tot een hut. wij sliepen niet hier, maar in de luxe Lodge. Ook hier hadden we weer een eigen kamer en stonden fijne bankstellen in de leefruimte. 's Avonds hadden we onze eerste aardbeving meegemaakt. We zaten in de bank en ineens begon alles te rinkelen en schudden we van links naar rechts op en neer. Dit duurde maar 3 seconden maar was dus prima te voelen. Achteraf bleek dat dit een 5,6 aardbeving was. Dat is redelijk stevig en voor ons de eerste aardbeving die we voelden. Het centrum van de beving lag vlak bij Te Anau. Ondanks dit hebben we nog een heerlijke nacht gehad en wederom een heerlijk ontbijt. Tussen de gastheren en gastvrouwen is een soort competitie wie de beste "porridge" maakt. Dus ieder doet zijn best om het goed te laten smaken. Vanaf de lodge was de wandeling veelal vlak. Dat betekend niet meer dan 60 meter omhoog en omlaag. Sommige stukken waren over het strand. Uiteindelijk na iets meer dan 5 uur lopen kwamen we bij de auto aan. Na de korte rit terug naar het dorp Tuatapere hebben we snel fish en chips afgehaad en ingecheckt bij dezelfde camping. 's middags en 's avonds hebben we nog 2 films gekeken. Ook hebben we nog met een Maori man die in deze regio schapen scheert gesproken. Hij verbeef enkele maanden op de camping om dichter bij het werk te zijn. Van hem hebben we nog zelf geschoten wild hertenvlees en een Kumokumo(?),(voor ons een onbekende groente), meegekregen.
Verder hebben we geen sporen van van de muis kunnen vinden.
Vanaf Tuatapere zijn we naar Invercargill, een grotere plaats, gereden. Hier zullen we weer boodschappen gaan doen en een beetje uitrusten voordat we op Steward Island gaan wandelen. Ook gaan we ons hier verdiepen in Australie. Onze plannen om van mei tot juli hier naartoe te gaan zijn redelijk definitief. Wel moeten we nog alles regelen en bedenken hoe we het gaan doen. Het werken gaat dan niet door.