Terug naar Napier

De zaterdagmarkt in Nelson was niet heel groot maar leuk en gezellig. Lotte heeft daar nog een, uit bot gesneden, ketting gekocht. Ook hebben we onszelf verwend met vers gebakken wafels.
Vanaf de markt zijn we terug richting Picton gereden. Daar zijn we de "Marlborough sounds" ingereden. Dit was een erg kronkelig weggetje dus we waren blij om op de DOC camping aan te komen. Hier hebben we een nachtje geslapen. Veel is er eigenlijk niet te doen in de sounds. Er zijn niet echt veel wandeltochten en door de veerbootovertocht hebben we al erg veel van de sounds gezien.
De volgende dag zijn we iets voorbij Picton naar Waikawa gereden. Hier hebben we op een erg rustige camping gestaan en een korte wandeling richting de jachthaven gemaakt. We hadden een beetje het idee dat het een stuk minder druk aan het worden is met touristen. We komen bijvoorbeeld minder campers tegen op de weg. De volgende dag zouden we om 13u met de boot overgaan. De ochtend hebben we nog even in een parkje bij Picton doorgebracht, maar niet nadat we een heerlijke pie gekocht hadden. Wil en Saskia weten wel welke bakkerij dat is geweest.
Het was helder weer tijdens de overtocht met de boot. Onderweg hebben we nog dolfijnen langs de boot zien zwemmen. Voor ons was het best een raar idee om het zuidereiland te verlaten en te weten dat we hier nooit of voorlopig niet terug zullen komen. We vonden het een prachtig eiland met veel verschillende landschappen op korte afstand.
Eenmaal aangekomen in Wellington moesten we op zoek naar het huis van Oliver en zijn 2 zoons. Oliver hebben we op de Goat Pass track in Arthurs Pass ontmoet. Daar hebben we wat over trampen in het Tararua forest park gesproken. Daarop heeft hij zijn telefoonnummer gegeven en gezegd dat we hem maar moesten opzoeken als we in Wellington waren. Nadat we een aantal keer verkeerd gereden waren, kwamen we toch aan bij oliver en zijn zoons. Ze woonde in een vrijstaand huis(zoals alle kiwi's) en met uitzicht over Wellington. Hij bood ons aan om te blijven slapen. 's Avonds hebben we nog gezellig gekletst en heeft hij ons wat advies gegeven over wandelingen. De volgende ochtend werden we vroeg gewekt doordat de kinderen ontbijt aan het maken waren. Later op de ochtend zijn we vertrokken richting het noorden. Onderweg hebben we een Mac Donalds ontbijt geprobeert. Erg vet en machtig voor een ontbijt. Dat doen we dus ook nooit meer. In de middag kwamen we bij Masterton aan. Hier zijn we afgeslagen richting het Tararua forest park. Hier zijn we begonnen met onze 3 daagse tocht rond Mt. Holdswort en Mt. Jumbo. We waren redelijk laat, rond 3 uur, aangelopen. De eerste hut Powell hut hadden we na 2,5 uur lopen bereikt. Het laatste stuk was redelijk steil en open. De wind was op die hoogte ook erg sterk. Tijdens windvlagen moesten we op handen en voeten gaan staan om niet om te vallen. Er waren al 4 anderen mensen in de hut. 's Avonds hebben we nog wat gekletst met een vader en dochter die in Masterton wonen. De hevige wind bleef ondertussen aanhouden en de hut kraakte tijdens elke windvlaag. Wel was het helder en konden we vanuit de hut de verlichting van 4 verschillende plaatsen zien, Masterton, Carterton, Featherston en Martinborough. De volgende ochtend was de wind nog steeds niet gaan liggen. Het was de bedoeling om deze dag over een bergkam te gaan lopen en in Jumbo hut te slapen. Omdat de wind nog zo sterk was bleven we in de hut om af te wachten en te bepalen wat te doen. ' Middags hadden we het idee dat de wind wat minder werd, ook kwamen er 2 jongens in de hut die dat stuk vanaf de andere kant gelopen hadden. Zij gaven aan dat het hard waaide maar dat het wel ging. Daarom besloten we om onze tas in te pakken en het toch te gaan proberen. Het was een mooie tocht met prachtig uitzicht. Helaas konden we niet uitgebreid van het uitzicht genieten omdat we ons best moesten doen om niet omvergeblazen te worden. Na 3 uur in deze wind lopen kwamen we in Jumbo hut aan. Hier waren we alleen. De hut was wat ouder maar had daardoor wel meer karakter. Lotte heeft meteen haar kachelaanmaakkunsten en ik mijn houthakkunsten uit de kast gehaald. 's Avonds hebben we wederom van het nachtelijke uitzicht op de 4 dorpen genoten. De sterrenhemel was ook weer prachtig. Na wederom een winderige nacht zijn we begonnen aan de terugtocht naar de bus. Al snel daalden we steil en kwamen we in de boomgrens. Hier hadden we geen last meer van de wind. De rest van de wandeling was in de bossen en langs een rivier. Rond het middaguur kwamen we bij de auto en zijn we richting Napier gereden. Onderweg hebben we in de "Dutch shop" nog wat frikandellen en curry gehaald om Ome Rinie en Tim te verassen.
In Napier vielen we meteen met onze neuzen in de boter. Ome Rinie had deze avond namelijk een optreden met zijn nieuwe band. wij waren wel benieuwd naar het eindresultaal na al dat vele voorbereiden. Dus wij na het eten snel douchen en met Tim gaan kijken. De muziek was erg interessant met Ome Rinie drummen en een andere jongen zingen/rappen en DJ'en. Helaas was dit optreden niet zo succesvol zoals in Hastings. Het was niet echt druk. Wellicht veranderdt dat nog.
Ook hebben we nog kennis gemaakt met Louis. De nieuwe kat. Miep, de kat met 1 oog, was al oud en is dood.
De volgende dagen hebben we besteed aan het opruimen van onze spullen (wat kun je toch veel rommel verzamelen in 8 maanden tijd). Ook hebben we de bus gepoetst. De bus hebben we via een autohandelaar te koop staan. Hij verkoopt de auto dan voor ons en krijgt daar een bepaald bedrag voor (heb je niet het gedoe van mensen die de auto komen bezichtigen etc). Verder hebben we nog spullen op de NZ'e marktplaats gezet.
Ik ben in het weekend nog met ome Rinie en Tim meegeweest kanoen op de rivier. Hier waren nog 6 andere leden van de kanoclub bij. We deden 2 keer hetzelfde stuk kanoen. De eerste keer ging ik met Ome Rinie in een 2 persoonskano (net als vorig keer). De 2e ronde ging ik in een eigen kano. Dat was een stuk lastiger. Je moet opletten op de stroming van de rivier en goed door de sterke waterstromen komen. Een keer viel ik om. We hadden afgesproken dat ik dan op een bepaalde houding de kano vasthoud en dat ome Rinie me dan om zou draaien. Ik kan namelijk nog niet zelf omdraaien. Als het te lang duurde moest ik mijn spraydeck lostrekken en gaan zwemmen. Gelukkig kwam Ome Rinie snel en werd ik omgedraaid. Het water was wel lekker koud. Ik vond het erg leuk om dit te doen en wellicht kan ik nog een keer mee.
Verder houden we ons hier in Napier bezig met het voorbereiden van onze reis naar Australie en met koken en bakken. In Masterchef New Zealand zagen we een lekkere chocoladetaart voorbij komen. Dit recept hadden we opgezocht en de taart gemaakt. Het was goed gelukt en het smaakte ook nog prima! Het volgende Masterchef gerecht staat al op de planning.
We hebben net ook goed nieuws gekregen uit Australie. De Australische mensen die we ontmoet hebben, hebben aangeboden om hun te bezoeken en ze hadden nog een auto voor ons om 2 maanden mee rond te reizen.