Golden Bay en Nelson Lakes National Park

Via Motueka zijn we richting het noorden de Golden Bay ingereden om vervolgens meteen door te rijden naar cape Farewell. De autorit was mooi met goede uitzichten. Onderweg hebben we bij het visitors centre nog wat info ingewonnen. Daar bleek dat er bij cape farewell goede paardrijritten zijn. Omdat Lotte alergisch is voor paarden hebben we hier nooit echt serieus over nagedacht. Maar nu hadden we antihistamine (voor bijensteken en sandflybeten), deze tabletten moeten ook werken bij paarden. Hierop hadden we besloten om te gaan paardrijden. 's Avonds hebben we nog informatie ingewonnen en de rit voor de volgende dag vastgelegd. Ook bood de eigenaaar ons aan om op de parkeerplaats te staan voor de nacht. Dit hebben we natuurlijk gedaan.De volgende ochtend vertrokken we dus. Het was niet nodig dat we ervaring hadden. Lotte heeft het nog nooit gedaan en ik meer dan 15 jaar geleden. Samen met 2 gidsen gingen we rijden. Dit waren, hoe kan het ook anders, 2 meiden die dit voor de vakantie deden. De rit ging aardig, we hadden mooie uitzichten op de Spit. Sommige delen waren wel erg steil omhoog en omlaag. Vooral omhoog doen de paarden met nogal een vaart. Dat was wel even wennen. Halverwegen sloeg het paard van een van de gidsen op hol (dit was blijkbaar een paard die het nog moest leren). Dit had tot gevolg dat die van
Lotte ook op hol sloeg en die van mij een beetje. Ondanks dat het paard van Lotte erg wild deed bleef ze er toch als een echte cowgirl opzitten. Toen het paard tot stilstand kwam hing ze er nog half op, maargoed ze was niet gevallen. De rest van de rit ging prima. Alleen hebben we beide wat last van zadelpijn :P.
Dezelfde dag hebben we dit mooie deel van NZ een stukje tevoet verkend. Vervolgens zijn we naar Pakawau gereden om daar op een camping te douchen en onze kleding van het paardrijden te wassen.
De volgende dag zijn we weer terug richting het zuiden gereden. Onderweg hebben we nog gestopt bij de "Pupu Springs". Dit zijn waterbronnen. Het water komt hier dus uit de grond en is zeer zuiver en helder. Helaas mag je het water niet aanraken want het is een heilige Maori plaats. Hierna zijn we
verder gereden richting Canaan Downs. Hier is een DOC camping. Vanaf de hoofdweg moesten we voor 10 km een gravel weg volgen om daar te komen. Aan het begin van deze weg stond een jongen te liften. Volgens hem was er een festival daar vlak bij. Wij wisten hier niets van maar er stond ook niet aangegeven dat de camping gesloten was. Dus wij die jongen meenemen en het er op wagen. Na 7 km kwamen we langs een soort toegangspost. De jongen kreeg te horen dat hij hier zijn toegangsbewijs kon kopen en wij mochten doorrijden naar de camping. De weg liep verder over het festival terrein. Het was echt zo'n hippie festival. Erg grappig om dat een beetje te bekijken. Na de nacht op de camping hebben we een korte wandeling naar "Howards Holl" gemaakt. Dit is het begin van een grot. Het is eigenlijk een gat met een diameter van 70 m. Het viel ons een beetje tegen want we konden er niet veel van zien. Na deze ochtenwandeling zijn we weer teruggereden en onderweg weer hippies gekeken. In Motueka hebben we het
weerbericht bekeken en het bleek de komende dagen redelijk weer bij de Nelson Lakes.
Hierna zijn we dus meteen doorgereden naar st Arnoud. Dit is de uitvalsbasis voor trampen bij de Nelson Lakes. 's

Avonds hebben we onze tassen ingepakt en nog van de schoonheid van het Rotoiti Lake genoten.
De volgende ochten zijn we optijd aan onze tramp begonnen. Het zou 5 nachten duren, dus 6 dagen lopen.
De route die wij deden heet de Traverse-Sabine Track, alleen gingen wij het laatste stuk via Lake Angelus. De eerste dag was makkelijk wandelen, redelijk vlak. Wel was het erg lang naar de eerste hut "John Tait". Deze hadden we na 7 uur lopen bereikt. In de hut was ook een duitser van rond de 35, hij
heette Roman. Hij was heel aardig en na het eten hadden we nog gezellig gekaart. De volgende dag hebben we maar 3 uur gelopen naar de volgende "Upper Traverse" hut. Dit was al wel wat steiler. De hut lag net op de boomgrens en had prachtig uitzicht. Hier hebben we de hele middag van kunnen genieten.
Roman bleef hier ook slapen. Later op de dag kwamen er nog 2 franssen aan. In de avond hebben we nog met zijn alle gekaart en wat wisky van Roman gedronken. De volgende ochtend begon met een steile klim over de Traverse Saddle. Hierna moesten we een lang stuk steil dalen. Na ruim 5 uur lopen kwamen we
aan in de "West Sabine hut". Roman en de Franssen bleven hier ook slapen. Verder kwamen er nog 3 andere mensen vanaf de andere kant bij de hut aan. Ook deze avond was weer erg gezellig met kaarten,
natuurlijk leerden we elkaar steeds beter kennen. Roman woont in Berlijn en is een sociaal werker in een gevangenis. Hij is al meerdere malen naar nz geweest en wist ons veel te vertellen over het
trampen in nz. Dezelfde avond hadden we met zijn allen afgesproken dat we zouden proberen om door te lopen naar Speargrass hut. De volgende dag met zijn allen vroeg op. Meteen na het gezamelijk
oversteken van de rivier gingen de franssen voorop met Roman er achteraan en wij vlak achter hem. Het was deze dag een beetje regenachtig miezerig weer. De track liep langzaam omlaag naar Sabine Hut. Dit is een hut aan Lake Rotoroa. Het uitzicht moet goed zijn, maar wij zagen alleen maar nevel. Na de
lunch in Sabine hut begon het echte werk. De klim naar Speargrass hut. Dit duurde iets meer dan 4 uur. Maar was erg zwaar omdat we over wortels moesten lopen en omhoog gingen. Uiteindelijk hadden we deze dag 9 uur gelopen voordat we de rook van de kachel in Speargrass hut konden ruiken. De 2 Franssen hadden de kachel al aan. Iedereen vond het een erg zware dag. Roman had tijdens de lunch zelf geopperd om in Sabine hut te blijven. Maar we konden hem toch omlullen om door te gaan. Speargrass hut hadden we alleen met zijn 5en. Tot laat hebben we hier nog gekaart en wat wisky gedronken. Dit was super gezellig, ook hebben we emailadressen uitgewisseld. De volgende dag liepen de franssen direct uit.
Roman en wij zijn nog verder geklommen naar Angelus hut. Het duurde ons 3 uur om deze te bereiken.
Deze hut lag op 1600m hoogte langs een mooi meer. In de loop van de dag kwamen er zoveel mensen dat de hut met 28 mensen helemaal vol was. Daarnaast was er een handvol mensen die kampeerden bij de hut. Hier was het dus erg druk. 's Avonds hadden we een keer niet gekaart. Roman kende de hut warden namelijk goed en hij had haar al 2 jaar niet gezien. Ze moesten dus wat bijkletsen.
De volgende dag zijn we over Robbert ridge uitgelopen. Hier waren we erg blootgesteld aan de wind en lichte regen, onze warme kleding kwam dus goed van pas. Helaas moesten we de mooie uitzichten missen i.v.m. de lage bewolking waar we op deze hoogte doorheen liepen. Na 4,5 uur lopen hadden we met zijn 3en eindelijk de parkeerplaats in de bewoonde wereld bereikt. Vanaf hier moesten we alleen nog 1,5 uur lopen naar st Arnoud. Gelukkig konden we voor een groot deel hiervan een lift krijgen zodat we nog
maar een half uur moesten lopen. Na een warme douche op de camping hebben we samen met Roman traditiegetrouw een biertje en fisch and chips gegeten. Ook hebben we afgesproken dat we een keer naar Berlijn komen om Roman op te zoeken en een rondleiding in de stad te krijgen. Hierna zijn we heerlijk in ons busje gaan liggen.

De volgende dagen zullen we richting de westkust gaan. We gaan dan een paar dagen rustig aan doen om vervolgens weer te gaan trampen in Arthurs Pass of in Fjordland.


(Op deze link staan een aantal foto's die Roman onderweg gemaakt heeft; http://www.flickr.com/photos/76503845@N02 )