Kahurangi National Park

We zijn weer terug van het "trampen". Eerste hebben we de Heaphy Track gelopen in 4 dagen. Dit is een "great walk", dus een makkelijke goed onderhouden track en redelijk populair. Daarna hebben we 4 nachten in Karamea overnacht. Vervolgens hebben we de "Wangapeka track gelopen. Dit heeft 5 dagen geduurd. Daarna hebben we nog eenmaal overnacht in Tapawera settle. De volgende dag hebben we teruggelift naar Motueka. Daar hadden we onze bus staan en hebben we onze kleding gewassen en nog eenmaal overnacht.

En dan nu de uitgebreide versie!
Bij de camping in Motueka hebben we geregeld dat we onze bus konden laten staan. Vanaf deze plaats hebben we een shuttle bus naar de start van de Heaphy track genomen. Dit is redelijk betaalbaar en de chauffeur reed erg rustig. Dit is erg bijzonder voor een Kiwi chauffeur. De eerste dag op de Heaphy was een redelijk lange dag van ongeveer 7 uur lopen. Bij Gouland Downs hut hebben we onze tent opgezet. Na ons kwam nog een Amerikaan en een groep van 4 (hoe kan het ook anders) Duitsers. Na het eten, een kop thee en wat met de Amerikaan gekletst te hebben zijn we optijd onze slaapzak ingekropen. Helaas zat optijd slapen er niet in omdat de Duitsers (zoals gewoonlijk) nog erg veel lawaai maakten. Ook gingen ze nog een vuur maken in de hut. Het valt ons ondertussen op dat de jongere Duitsers zich erg asociaal gedragen in NZ. De volgende dag begon met regen en wind. We waren vroeg opgestaan om weer optijd aan te lopen. 's Morgens hadden we nog gezelschap van een brutale Weka(vogel). De rest van de dag hebben we in zware regen en koude wind gelopen.(dus geen foto's). We denken dat als het zicht goed is, dit een mooie wandeling zou zijn. Na 4 uur kwamen we bij de James Mackay hut aan. Gelukkig hadden we voor deze nacht de hut geboekt. We hadden vantevoren namelijk de weersvoorspelling bekeken. Dit is dan wel duurder maar je zit gelukkig droog en warm met de kachel. Het is voor campeerders niet toegestaan om de hut te gebruiken. Een goede keus dus van ons. Af en toe kwamen er nog mensen langs die een korte lunch in de hut hadden en om even op te warmen om weer verder te lopen. Uiteindelijk waren we met een groep van 3 Canadesen en een Kiwi in de hut. Dit was een ouder en jonger stel. Ook bleven de Duitsers op de camping vlak bij de hut. Deze kwamen in eerste instantie de hut zo ongeveer overnemen met hun luidruchtige aanwezigheid. Dit tot ergernis van ons en de andere stellen in de hut. Via de hut warden is ze uitgelegd dat het geen probleem is om even in de hut op te warmen. Maar dat het vervolgens de bedoeling is om niet in de hut te blijven. Ook konden ze bijbetalen om in de hut te slapen. Dit deden ze niet. Gezien het weer zouden wij dat allang gedaan hebben, maarja voor die duitsers moet het natuurlijk weer "cheap ass".
Na een heerlijke nacht in de hut zijn we weer optijd aangelopen richting de kust. Van het weer van de vorige dag was niets te merken, het was weer strakblauw en warm. Dit was een mooie wandeling met een mooie bruine rivier, witte kiezels, groene bomen en blauwe lucht. Uiteindelijk kwamen we bij de Heaphy Hut aan. Hier hebben we onze tent weer opgezet. Dit was een prachtige plek. De rivier komt hier samen met de ruige Tasman zee. 's Avonds kwamen hier nog een aantal kleine vliegtuigjes erg laag over vliegen. Een zelfs zo laag dat het leek of deze ging landen op het strand. Waarschijnlijk zijn dit toeristische vluchten. Vlak voordat we sliepen werden we nog even opgeschrikt door een brutale Weka in de tent. De volgende ochtend was erg koud. Toch zijn we weer optijd vertrokken voor de laatste dag. Deze dag liepen we de hele dag langs de westkust. De ruige zee met de grote golven is indrukwekkend. Tijdens de lunch moesten we weer opletten voor een 5tal brutale Weka's. s' Middags zijn we richting Karamea uitgelopen. Op het eind van de track was een shelter met een telefoon. Met deze telefoon kunnen alleen lokale nummers gebeld worden en is bedoeld om transport te regelen. Via deze telefoon hebben we naar onze accomodatie voor de komende 4 nachten gebeld. Deze kwamen ons snel ophalen voor een korte rit naar Karamea. Dit is een super kleine plaats. Wij verbleven bij "Karamea Farm Baches" (zie Google). Hier hadden we een klein huisje gehuurd met douche, WC en keukenblok. Alles was in de jaren 60/70 stijl ingericht. Best grappig dus en voor ons erg luxe. Het was alleen nogal een eindje lopen naar de supermarkt. Nadat we een aantal km gelopen hadden zijn we teruggelopen omdat we dachten dat we verkeerd zaten. Na een andere straat bekeken te hebben hadden we het maar even aan iemand gevraagd. Deze vrouw zei meteen dat ze ons wel even weg zou brengen, ze moest toch die kant op. Na deze lift bleek dat we in eerste instantie wel goed gelopen hadden en vlak voor de supermarkt omgedraaid waren, dat was dus weer handig van ons. In de kleine supermarkt hadden ze alles. Van tentharingen tot ijsjes en van krasloten tot mini wasmiddeltjes. Hier hebben we onze voorraad ingeslagen om vervolgens weer het hele eind terug te lopen.
Verder hebben we in Karamea niet veel meer gedaan dan een beetje lamballen, TV kijken en een korte avondwandeling gemaakt. Er was verder ook niets te doen. Er was wel een mooi strand maar je kunt de zee niet in omdat de stromingen te sterk zijn. 's Nachts zijn we nog opgeschrikt door een kat. We hoorden 's Nachts wat geritsel buiten, we waren nog half is slaap en bleven gewoon liggen. Een minuut daarna roept Lotte ineens; Bas Bas! Ik voel iets bij mijn benen! Ik dus snel het licht aangedaan met mijn half slaapdronken kop, schrik me rot als ik ineens die kat op bed zie liggen. Dus ik die kat naar buiten gejaagd en de ramen verder dicht gedaan. Later op de nacht hoorden we het geluid nog een keer. Nu zagen we een paar kattenklauwen door de spleet in het raam hangen. Na een keer BOE roepen ging de kat weer weg. Toen hebben we de ramen maar helemaal dicht gedaan.
Een andere nacht had het flink gestormd. Deze nacht was er een grote tak van een boom op het huis van de eigenaresse gevallen.
Na 4 nachten werden we afgezet bij het begin van de Wangapeka track. Dit is geen "Great Walk" we hoeven dus niet te boeken voor onze hut en met onze hut pass kunnen we in alle hutten overnachten. Ook is de track meer uitdagender met steile en gladde stukken. De track loopt van de westkust naar het oosten. Voor ons dus makkelijk omdat we dan weer dichter bij Motueka zitten. De eerst dag was een makkelijke 4 uur lopen naar de eerste hut. Hier bleven ook 2 mannen uit NZ. Helaas hebben we door het gesnurk van een van de mannen en de ratten tussen het dak niet heel goed geslapen, maar genoeg om de volgende dag verder te lopen. Dit was een beetje regenachtige dag met veel steile stukken, een paar rivieren oversteken en erg gladde stukken door de regen. Het uitzicht op de 1000m hoge "Little Wanganui River" was mooi. De plek opzich was ook mooi met het lange gras de poel en de rotsen. Na 8 uur lopen kwamen we eindelijk bij de hut aan. Hier waren we alleen. Lotte heeft hier nog laten zien hoe je de houtkachel aan moet maken. Dit deed ze overigens erg goed, mijn poging was namelijk al mislukt. De nacht in deze hut was ook niet ongestoord. We werden 's nachts namelijk een beetje wakker gehouden door Possoms die onder de hut rommelden. Nadat we uitgeslapen hadden zijn we 's middags met een korte wandeling naar "Helocopter Flat Hut" gelopen. Voor ons gevoel doorde de wandeling lang. Waarschijnlijk omdat we pas zo laat vertrokken. Lotte is hier nog languit in de modder gevallen. In het kleine hutje duurde het lang voordat we in slaap konden komen, maar uiteindelijk hebben we heerlijk geslapen. De volgende dag was weer een lange dag, om 6u ging de wekker. Meteen na de hut moesten we een rivier oversteken. Ik was al over toen Lotte nog bezig was met een route vinden zonder natte voeten te krijgen. Dit bleek niet te kunnen, hierop hadden we besloten dat Lotte de hoge route zou nemen en we elkaar bij de kruising zouden treffen. We dachten dat dit een paar minuten lopen was. Uiteindelijk was het 15 minuten lopen tot de kruising. Het was dus best spannend omdat we verwacht hadden elkaar eerder te treffen. De volgende keer zullen we maar gewoon weer samen blijven. De rest van de dag verliep voorspoedig met goede uitzichten op de rivier. Ook liepen we voor een tijdje over rotsen, zoals bij een rivierbedding. Dit was van een gigantische "landslip". Hier was dus een groot stuk van een berg omlaaggegleden. Na 5 uur lopen viel het ons op dat er veel wespen op de track waren. Net toen we het hier over hadden werd ik in mijn knieholte gestoken. Dit was niet echt prettig maar gelukkig hadden we Antihistamine tabletten bij. Deze heb ik voor de zekerheid maar een gepakt. Vlak voordat we bij onze hut aankwamen hebben we een kijkje genomen bij de historische Cecil Kings hut. Deze hut is in het begin van de vorige eeuw gebouwd door een goudzoeker. Nadat hij het goudzoeken opgegeven had is hij in Wellington gaan wonen. Toch bleef hij elke zomer terugkomen naar de hut, hier konden trampers altijd terecht voor een babbel een een kop thee. Als hij de hut verliet, liet hij deze altijd open voor trampers. Tot zijn dood bleef hij terugkomen. Uiteindelijk is zijn as rond de hut gestrooid. Volgens sommige dwaalt zijn geest nog steeds rond bij de hut. DOC heeft het beheer van de hut overgenomen en er is plaats voor 4 slapers. De hut zag er heel oud, maar goed uit. Deze was wel erg donker van binnen. Wij vonden het nogal spooky. Na 5 minuten lopen en nog meer wespen ontwijken kwamen we in de "Kings Creek" hut aan waar we zouden slapen. Naar de WC lopen was hier nogal een uitdaging ivm de wespen die graag in en rond de WC vlogen. In de hut heeft Lotte voor de 3e keer weer een uitstekend vuur in de kachel gemaakt. Op een gegeven moment moesten we zelf het raam open zetten ivm de hitte. In deze hut hebben we de nacht ongestoord doorgebracht. De volgende ochtend hoefden we alleen nog maar 3,5 uur uit te lopen naar de parkeerplaats. De zwelling van de wesp was al helemaal weggetrokken. Helaas waren er op deze track ook weer veel wespen en we hadden er een beetje schrik van gekregen. We zijn dus in een ruk doorgelopen naar de parkeerplaats met de telefoon om lokale nummers te bellen. Via onze telefoonkaart hebben we eerst nog even naar ome Rinie gebeld om te vertellen dat we weer veilig terug waren. Daarna hebben we naar de camping/simpel motel in Tapawera Settle gebeld. Hier hadden we een kamer/huisje besproken. Zij kwamen ons gratis ophalen. Bij aankomst vroeg de eigenaar of we het erg vonden om een een uitgebreider huisje te slapen (voor hetzelfde geld). Dit vonden wij geen probleem, dit huisje had naast een WC en douche ook een keukenblok. Hier hebben we dus lekker uitgerust. 's Avonds hebben we via de camping nog een DVD gehuurd. Deze camping/motel was redelijk simpel, maar goedkoop en had een mooie ligging. We konden voor heel weinig geld een DVD huren, in het bubbelbad en internetten. We denken dat we hier wellicht nog een keer verblijven met onze bus en lekker van het bubbelbad gaan genieten. Ze hadden daar een heel grappige manier om te bellen als de receptie onbemand was. Voor de deur hadden ze een opengesneden gasfles hangen met daarnaast een ijzeren staaf. Als er niemand was kon je met de staaf op deze fles slaan en dan konden ze dat over het hele terrein horen, zodat de eigenaar naar de receptie kwam. Echt een beetje NZe stijl dus zo'n oplossing. Ik had alleen een beetje te enthousiast op de fles geslagen, waardoor mijn oren nog even natuuten.
Na een heerlijke nacht in een echt bed zijn we naar de hoofdweg gelopen om te liften naar Motueka. Na ongeveer 40 minuten hadden we succes. Een jonge Kiwi met een camper stopte voor ons. Tijdens de rit van ongeveer 45 minuten hebben we wat gekletst. Hij woont in Invercargill en werkt in de bouw. Een maand geleden had hij zijn baan opgezegd en nu ging hij in NZ wat vrienden bezoeken. Hierna gaat hij minimaal 2 jaar in Australie werken om meer geld te verdienen. Hij verwacht daar het dubbele te verdienen van wat hij nu doet.
In Motueka hebben we het laatste stukje naar de camping gelopen waar onze bus gestald stond. Hier is Lotte weer aan haar naaiwerkje begonnen en heb ik 's middags dit stukje geschreven. Ook heb ik me geschoren want ik had nogal een baard van 2 weken niet scheren. Het terugkomen in de bus voelt trouwens wel als thuiskomen voor ons. Best grappig.
De komende dagen zullen we richting het noorden rijden. We gaan de Golden Bay en Cape farewell verkennen. Dit zal maar een paar dagen duren. Daarna gaan we weer terug zuidelijk richting de Nelson Lakes. Hier staat nog een uitdagende meerdaagse wandeling op ons te wachten. Maar nu gaan we eerst een beetje relaxen.