Eind noorder- begin zuidereiland

Bedankt voor de felicitaties!
Leuk om weer berichtjes van jullie op onze site te lezen.

Sinds de jaarwisseling hebben we geen bericht meer geplaatst, daarom hier een korte samenvatting met vervolgens de uitgebreide versie. Vlak bij Napier hebben we samen met Tim en James nog een Tramp gedaan(een van de beste ervaringen tot nu toe). Ondertussen zitten we op het zuidereiland. Zijn we via Picton en Nelson in Motueka beland. Hebben we 3 dagen in het Abel Tasman national park een tramp gedaan en staan we op het punt om De Heaphy en een minder bekende tramp de Whangapeka track te gaan doen. Dit was de korte versie(voor Ad:)), nu volgt de uitgebreide.

Vlak na oud en nieuw hebben we besloten om in Napier te blijven tot de 12e omdat we dan de veer naar het zuidereiland hadden geboekt. Na wat overleg met ome Rinie hadden we besloten om een 4 daagse tramp in de Kaweka Ranges te gaan doen. Dit is een minder bekend natuurgebied tussen Taupo en Napier. Volgens ome Rinie is het wel erg mooi en komen er niet veel mensen. Tim en een vriend van hem James gingen ook mee.
De weersvoorspelling was erg goed en ome Rinie en tante Marion hebben ons op een zonnige dag weggebracht naar de start van de track. Het eerste deel van de track was erg steil. Tijdens deze klim hebben we een korte pauze genomen bij het toilet met de milion dollar view. Deze toilet hoort bij een "bivi" Dit is een heel klein hutje dat bedoeld is voor 2 mensen om in te slapen (volgens ome Rinie kun je er met heel slecht weer ook met 8 personen in). Het uitzicht was inderdaad erg goed. We konden zelf tot aan de oceaan en Cape Kidnappers kijken. Vervolgens zijn we verder gaan klimmen om uiteindelijk, na een paar uur, op het hoogste punt van Hawkes Bay uit te komen, Kaweka J. Hier hadden we op deze heldere dag prachtig 360 graden uitzicht. We konden zelfs de 3 vulkanen van Tongariro National park zien. Vervolgens zijn we met een daling begonnen om in de eerste hut, Back Ridge Hut te overnachten. In deze hut kunnen 4 mensen slapen. Ideaal voor ons gezelschap. Later kwamen er nog 2 mensen van de andere kant bij de hut uit. Een van hen sliep op de grond en de andere buiten. 's Avonds hebben we de Mountain Radio opgezet.
Dit is een soort portofoon waarmee je contact hebt met de bewoonde wereld. De antenne bestaat uit twee draden van 20 meter die je op moet hangen in een boom of aan een hut. Elke avond om 19.30 uur worden we door de basis opgeroepen. Je geeft dan aan waar je bent en hoe het ging en waar je naartoe gaat de volgende dag. Ook kun je belangrijke berichten doorgeven of ontvangen van een contact adres(in dit geval ome Rinie) en erg fijn is dat ze ook het weerbericht doorgeven. Natuurlijk kun je ook altijd contact opnemen als er problemen zijn.
De communicatie verliep goed en we zouden prima weer krijgen de volgende dag. 's Avonds hebben we nog wat gekaart. Ook hebben we James wat nederlands geleerd. Dit was vooral veel New Kids taal omdat Tim na het zien van de film grote fan is geworden. Na een heerlijke nacht in de hut, met wat gepraat van James in zijn slaap, zijn we laat in de morgen vertrokken. Deze dag was maar 4 uur lopen, we hadden dus alle tijd om van het uitzicht te genieten. Onderweg kwamen we 2 mensen tegen. 's Middags kwamen we aan in Rocks Ahead hut. Weer een klein hutje voor 4 personen aan een mooie rivier. Daar hebben we nog wat geprobeerd om forel te vangen. Helaas lukte het alleen om een boom te vangen. De jongens hebben nog in de ijskoude rivier gezwommen.'s Avonds konden we geen contact met de mauntain radio krijgen. Wel konden we de berichten van de basis ontvangen. Er was voor de volgende dag 's avonds hevige regen voorspeld en ome Rinie had doorgegeven dat we een hut verder moesten lopen dan gepland. Dit betekende dat we erg veel en erg lang moesten lopen de volgende dag.
De volgende dag dus 's morgen om 6 uur op. Tim en James hadden wat moeite met vroeg opstaan. We vertrokken uiteindelijk om 8 uur. In het begin van de track moesten we de rivier over met een kabelbaan, erg grappig en mooi. Helaas had James zijn pink flink gestoten zodat die helemaal blauw was. Na deze kabelbaan moesten we meteen 2 a 3 uur steil klimmen. Het klimmen werd beloond met een erg mooi uitzicht terwijl we over een bergkam liepen. Rond 1u hadden we lunch bij een andere hut. Toen we hier vertrokken begon het te regenen. Vervolgens hebben we flink gedaald totdat we om 17u bij de hut uitkwamen waar we eigenlijk zouden overnachten. We moesten dus nog een hut verder lopen omdat ome Rinie ons dat had doorgegeven i.v.m. de zware regenval. Na deze hut hebben we 2 uur door een rivier gelopen (daarom moesten we dus een hut verder lopen). vanaf de rivier moesten we erg steil, met handen en voeten, omhoog klimmen. Uiteindelijk waren we om 20u in de hut beland. We waren helemaal uitgeput en erg moe. Dit was een van de zwaarste dingen die we ooit gedaan hadden, 12 uur in de bergen lopen. Gelukkig waren en 2 jagers in de hut. Zij hadden al een flink vuur in de kachel aangemaakt. Na het eten en een kop thee viel iedereen snel in slaap. Tim was zelfs in slaap gevallen met zijn kleren aan op zijn slaapzak. De hele nacht had het erg hard geregend en gewaaid. In deze hut hadden we GSM bereik. Ome Rinie had laten weten dat hij ons om 5 u bij de parkeerplaats op zou halen. 's Middags liepen we dus aan om 3 uur te dalen naar de parkeerplaats. Onderweg kwam ome Rinie ons nog tegemoet. Bij de auto kregen we nog ginger beer en een dikke muffin. Dit hadden we wel verdiend.

Terug in Napier hebben we in 2 dagen de bus weer gereed gemaakt voor vertrek. Vervolgens zijn we in een dag naar Wellington gereden om daar te overnachten en de volgende dag de veer op te rijden. De overtocht was heel mooi. We zaten heel te tijd buiten en dat was best koud. Aangekomen in Picton hebben we meteen de wandeltocht in het Abel Tasman park geboekt. We moesten de kampeerplaatsen en de watertaxi boeken. Vervolgens hebben we op de weg van Picton naar Nelson bij de Pelorus Bridge overnacht. Hier was een DOC camping. De volgende dag hebben we een kort wandelingetje daar gedaan. Hier waren zo veel krekels dat onze oren tuuten van het geluid. Hierna hebben we in Nelson boodschappen gedaan en bij een DOC informatie centrum alvast informatie ingewonnen over de Heaphy track, de Wangapeka track, Pelorus track en Nelson Lakes wandelingen.
Uiteindelijk hebben we tussen Nelson en Motueka op een heel simpele camping overnacht. We hadden wel een heel mooie plaats langs de zee met uitzicht op Nelson en het gebergte daar achter. Hier hebben we 2 nachten gestaan en vooral veel van het uitzicht genoten.
Uiteindelijk zijn we via Motueka naar Marahau gereden. Hier hebben we onze rugzakken ingepakt om de volgende dag de Abel Tasman Coast Track te gaan lopen. Met de watertaxi werden we afgezet. Het Park staat bekend om de mooie baaien met stranden en groen/blauwe zee. Dit is erg mooi en lekker om in te zwemmen. Helaas was het wel heel druk. Dit komt omdat het nu topseizoen is en omdat ongetrainde mensen deze wandeling ook makkelijk kunnen lopen. Het was dus niet, zoals alle andere wandelingen, een echte "backcountry ervaring". De eerste dag was maar 2 uur lopen naar de campground. De campground lag aan een klein zand strand. Hier hebben we de rest van de dag van genoten. Het was niet echt druk hier, dat vonden we wel prettig. Wellicht kwam dat omdat de campground niet veel faciliteiten had als alleen een compost toilet en ongefilterd water.
De volgende dag was ongeveer 5 uur lopen. In Anchorage bay, waar we 2 jaar geleden ook zijn geweest, hebben we op een grote campground overnacht. Hier hadden ze spoeltoiletten, kookhutje en gefilterd water. Helaas was het erg druk, dit geeft toch een heel ander gevoel dan bijvoorbeeld in de Kaweka's helemaal alleen in een hutje. Grappig was ook om te zien wat sommigen mensen allemaal meesleuren in hun rugzak. Flessen wijn, grote kooktoestellen, thermoskannen, koelboxen, etc.
De laatste dag zijn we vroeg vertrokken. Daardoor kwamen we minder mensen tegen en dat maakt het lopen op de track weer makkelijk. Na 5 uur lopen kwamen we 's middags aan bij de camping in Marahau waar we voordat we aan de tocht begonnen ook hadden overnacht. 's Avonds hebben we nog pizza gegeten in een Pizzaria.
Overigens is het, zoals je op de foto's kunt zien, prima weer hier. Ook zijn de temperaturen erg aangenaam rond de 23 graden. De zomer is hier nu dus toch echt begonnen.
Nu ik dit stukje schrijf zitten we weer in Motueka. We gaan over 2 dagen de Heaphy Track lopen. Deze track duurt 4 dagen en eindigt in Karamea aan de kust. Hier gaan we 4 nachten overnachten in een soort motel (lekker luxe, Lotte verheugd zich er nu al op) Vanuit daar gaan we richting het binnenland de Wangapeka track lopen, 4a5 dagen. Na deze track hebben we transport geregeld naar Motueka, waar we onze bus gestald hebben bij de camping waar we nu staan.

We zitten hier dus niet stil en jullie kunnen dus nog meer verhalen verwachten.....